Je hebt alles, een huis, te eten, verbonden met de wereld, maar toch…. we voelen ons soms echt alleen. We kunnen gaan waar we willen, maar niet meer overal. En niet altijd wanneer we willen. En als we het toch doen zijn we ongehoorzaam. Stout. Ons leven wordt gedoogd. 

Ondernemers met een lege zaak ontvangen een financiële compensatie. Toch krijg je daar geen trots gevoel van. Een subsidie geeft niet de zelfwaardering zoals het sturen van een factuur of het ontvangen van een pinbetaling in een vol buurtcafé. Je lijkt op de zak van een ander te leven en niet op de zaak van jezelf.

Je wereld zit nu in een kijkdoos. Door het gaatje gluur je naar de wenswereld die je vroeger had. Die laptop staat op tafel en als je de rode knop VERLAAT aanklikt verdwijnt alles in een zwart scherm. En zit je helemaal alleen. Zonder je collega’s of je klanten, maar nog steeds met een flinke stapel huiswerk. 

Ons leven na-Corona wordt hybride. Het verschil is dat je dan zelf kiest voor reizen of blijven, voor live of digitaal, voor een ‘boks’ of een knuffel, voor feesten of contemplatie. En dat maakt het grote verschil. We hebben dan meer keuze. En, heel eerlijk, eigenlijk maakten we die keuzes voor-Corona niet altijd. We deden vooral wat we dachten dat anderen van ons verwachtten.

Mijn vurige wens voor 2021 is dat we in staat zullen zijn werk en leven meer in balans te krijgen door de lessen die Corona ons geleerd heeft. Laten we daar met elkaar over gaan praten. En dan doen.